Niesamowicie odczuwa się siebie i swoje stany i wsłuchuje w nie bez komunikacji werbalnej. Cała uwaga przekierowywana jest w dialog z samym sobą. I na to co się czuje, a czego często bardzo nie chcemy i odpychamy to czucie siebie jak najdalej od siebie. Chcemy nie czuć… niewygodnych myśli. Zagłuszyć. Wysadzić poza swoja orbitę…Tu się nie dało: sama siebie odczuwałam na wskroś, ale z ciepłym, wrażliwym i współczującym zaopiekowaniem się mną przez grupę i wzajemnie. Jest się w ogromnej mierze w swoim towarzystwie, ale nie samotnie. Wokół jest cała duża wspierająca wspólnota. Inni ludzie, wszyscy przyjechali w tym samym celu: SPOTKAĆ SIĘ ZE SOBĄ I WRÓCIĆ DO SIEBIE!

Ciekawe było dla mnie odczuwanie smaków – ich intensywności, to że sytość, w skupieniu przychodzi po krótszym czasie – to moje dodatkowe odkrycia! Oczywiście spodziewałam się tego, ale nie miałam wcześniej doświadczeń jedzenia w grupie bez rozmowy i innych dystraktorów. Generalnie przygotowywanie sobie jedzenia, dbanie o jego skład, pochodzenie, jakość, wygląd stanowią elementy nieodzowne w okazywaniu czułości wobec siebie, wrażliwości na swoje potrzeby i są ważnym krokiem w zaopiekowaniu się sobą. Wkładanie w siebie tak zwanego „byle czego” to autoagresja i przemoc i brak szacunku wobec siebie samych…

Rzecz jasna praktykę uważności i powracania trzeba jak wszystko w życiu ćwiczyć, powtarzać, chęć ucieczki od siebie będzie powracała, jest bardzo silną tendencją w nas. Praca ze sobą się nie kończy, zresztą na tym polega życie, jesteśmy w ciągłym procesie! I o to chodzi – o rozwój!

Towarzyszyła mi przyjaciółka i była też moja mentorka supowa. Po 45 minutach zwiedzania na supie jeziornej okolicy stwierdziłyśmy, że czas na pełen i totalny relaks Położyłyśmy się na naszych supach, mnie się nawet udało ułożyć na boku.

W toku popołudniowe letniej rozmowy zwiewało nas i zwiewało w stronę tataraków na końcu jeziora. Po 25 minutach totalnego relaksu i spionizowaniu naszych ciał zorientowałyśmy się jaka daleka droga powrotna przed nami !!! Namachałyśmy się na serio i naprawdę. Zmagania dotyczyły też uczucia głodu, które nasilało się z każdym ruchem wiosła wreszcie po prawie 45 minutach dotarłyśmy do naszego pomostu i Bistro.

Głód okrutny mimo zjedzonego przed supami chłodnika i lodów spowodował, że obiad pochłonęłyśmy w ekspresowym tempie. Pamiętajcie Kochani o kolejnym aspekcie wzmożonego wysiłku-dużo silniejszym uczuciu głodu następującym po nim…

Nam się jakoś udało, choć ja chętnie dokonałabym konsumpcji dodatkowo poza kotletami z kalafiora i frytkami z batata (bez tłuszczu) wspaniałego wege burgera. Ale moja kora mózgowa włączyła przycisk: wystarczy! Poczekaj! Zaraz przyjdzie dające spokój poczucia najedzenia.